“Alles gebeurt met een reden” of “Er zal vast wel een les inzitten”…
Ik hoor het mezelf vaak zeggen.
Toen we afgelopen zomer onverwacht eerder terug reden vanuit Düsseldorf en ik een paar uur later het rauwe verdriet zag en voelde van een jonge vrouw die afscheid moest nemen van iemand die ze zo lief had, moest ik aan mijn eigen woorden denken.
Wat doen die woorden nu?
Zijn deze woorden mijn safety blanket, mijn speentje of mijn duim? Woorden die verzachten wanneer ik de rauwheid van situaties niet wil of kan zien?
Is het een manier van denken die mij beschermt, zodat ik sneller door een situatie heen leef?
Of is het echt zo? Gebeurt alles in ons leven met een reden en krijgen we bewust lessen op ons pad die ons helpen te leven naar het script dat er ligt?
Wie zal écht weten? Niemand. We creëren een denk- en levenswijze die ons laat omgaan met de werkelijkheid waarin we leven.
En dat is voor iedereen anders.
Maar zo af en toe je eigen denk- en levenswijze bevragen kan m.i. geen kwaad.
Bewust nieuwsgierig denken.
Van die automatische piloot af en je eigen ideeën, gedachten en waarheden ter discussie stellen.
Omdat je wereld hierdoor groter wordt, ondanks dat je jouw denkwijze niet (altijd) hoeft te veranderen.
