De dochter van een kennis is even oud als mijn dochter. Veertien jaar en heel veel.
De wereld van het Middelbaar onderwijs is voor beiden nieuw en beiden zoeken dapper hun weg in het onderwijssysteem, maar ook in een maatschappij die ze voorheen niet kenden.
Groepsdruk, populariteit, verliefdheid, vriendschappen, cijfers, Snapchat, leraren, kleding.
Als ouder zoek je constant naar de juiste balans tussen regels en vrijheid. Tussen zelf lessen leren en situaties voorkomen.
Tussen verdriet en pijn.
De dochter van mijn kennis belandde in pijn.
In een situatie die voorkomen had MOETEN worden doordat het woordje NEE gehoord werd. Ze werd niet gehoord.
“Ze droeg ook wel altijd heel korte truitjes…” werd er gefluisterd.
Victim Blaming.
Maar serieus, hoe moeilijk is het?
NEE = NEE.
Het is niet de schuld van de korte truien, het is niet de schuld van woorden.. Het is de schuld van diegene die dit haar heeft aangedaan.
NEE = ALTIJD NEE.
Niet een beetje nee.
Niet soms nee.
NEE = ALTIJD NEE.
Kunnen we dus stoppen met de aandacht van het probleem afleiden door de nutteloze en zinloze zinnen die niet gaan helpen om dit probleem op te lossen?
Kunnen we onszelf focussen op het feit dat vrouwen niet veilig zijn. Dat we onze dochters dingen leren moeten die we haar helemaal niet zouden moeten leren.
Dank u.
