“Het zal een zware week worden voor Alex” zei iemand voordat ik voor 8 dagen naar Bali vertrok. “Net zo zwaar als dat Alex voor een week in Jakarta is voor zijn werk.. “ beet ik hem in gedachte toe.
April 2023, de vooravond dat ik alleen (met een vriendin) naar Bali vertrek.
Bizar hè? Als Alex een week alleen thuis is met de kinderen ontvangt hij uitnodigingen om te komen eten en alle hulp die hij zou kunnen (en willen) inschakelen. Als ik een week alleen ben met de kinderen is het “normaal.”
Ik krijg vragen als “voel je je dan niet schuldig?”
Als Alex op reis gaat voor zijn werk krijgt hij de “wat werkt hij hard hè?”
Anno 2023.
Ik klaag niet overigens, want ik doe toch wel wat ik voel, maar het zet mij wel aan het denken. Ja, ik mis mijn gezin als ik weg ben, maar nee ik voel mezelf niet schuldig. Nooit.
Waarom niet?
Ik wil een voorbeeld zijn voor mijn kinderen dat zij degene zijn die de regels maken in hun eigen leven. In eerste instantie voor zichzelf en later voor het gezin waar ze voor kiezen.
Er kan namelijk geen sterke “ons” zijn als “jij” niet weet wie je bent, wat je wilt en wat je nodig hebt. Er kan geen volledige liefdevolle hart(s) afhankelijkheid bestaan, als je eigen hart honger heeft.
Wij bepalen allemaal zelf de regels van het leven dat we leiden, het spel dat we spelen, op basis van wie wij zijn en wat wij nodig hebben. Daarom werken sommige relaties wel en sommige relaties niet. Daarom heb je geen relatie of kies je voor een bepaalde vorm die beter past.
Als je niet weet wie jij bent en wat jij wilt, kun je never nooit werken aan jullie en zal jullie nooit volledig vervuld zijn. Daarom durf ik te stellen dat de jaarlijkse soloreis die ik maak zonder Alex en onze kinderen ons dichter bij elkaar brengt. Ons sterker maakt.
Alex zegt altijd dat als ik weg ben, hij een andere dynamiek heeft met de kinderen en daar ook enorm van geniet. Ik geniet op mijn beurt van de verhalen die Alex vertelt als we (drie keer per dag) bellen en het maakt me trots op het leven dat we samen gebouwd hebben (en nog steeds aan bouwen zijn).
Nogmaals, we maken allemaal onze eigen regels in het leven dat we leiden. Niet op basis van de maatschappelijke norm, maar op basis van wie wij zijn en het gezin dat we kiezen.
Je leidt je leven altijd op basis van hoe het voelt, niet op basis van hoe het hoort en weet je?
Door elk jaar alleen een reis te maken..
Door als moeder te laten zien dat ik ook kies voor (en werk aan) mezelf, naast dat ik elke dag ook weer kies voor mijn gezin, geef ik mijn kinderen mee dat ook zij hun eigen regels mogen bepalen en je “samen” alleen sterker kunt worden als je jezelf niet vergeet.
Ik kies daarom elke dag weer bewust voor mezelf en ik kies élke dag weer bewust voor mijn gezin en elke reis weer ben ik dankbaar voor wie ik ben, voor wie zij zijn en voor wie wij samen zijn.
Ik kan niet wachten om naar huis te vliegen morgen….
Wat treffend…. Zo gaat dat wel. (Eerste stuk). Voor mij geldt hetzelfde dat ik voorleef wat ik mijn dochter en stiefzoon mee wil geven. En dat is niet mezelf wegcijferen.