En dan gaat de middelste studeren…
Nog niet zolang geleden zat ik huilend in de auto op weg naar Rotterdam. Niet omdat ik verdrietig word van Rotterdam, maar omdat onze oudste daar ging wonen en studeren.
Hij ging ons zo zorgvuldig opgebouwde nest verlaten. Het gevoel dat de extra harten die je baart niet langer onder de veiligheid van ons dak wonen, maakte me verdrietig.
Snikkend kwam Rotterdam steeds meer in zicht en dus ook het moment van afscheid nemen. Ook al was het tijdelijk, het voelde als voor altijd.
Ik stikte in mijn mix van enthousiasme voor hem (want hé, wat een toffe tijd breekt er aan) en de pijn van iets loslaten wat je het liefst zo lang mogelijk vast wilt houden.
En nu, 5 jaar later, staan we aan de vooravond van weer zo’n moment. Onze middelste gaat studeren in een andere stad. Gaat op kamers. FUCK. Wat is het moederschap soms pijnlijk.
Ik baarde 3 extra harten, buitenom dat van mezelf, en mag ze gaan toevertrouwen aan het leven. Er bestaat geen twijfel of ze het kunnen, want deze prachtige mensen hebben het hart op de juiste plaats en zijn inspirerende mensen die de wereld zeker weten gaan verrijken.
Het is mijn hart dat soms moeite heeft met het loslaten.
