Mijn over-enthousiaste ik, daar heb ik soms zo’n last van…
Het gebeurt me steeds weer: uit enthousiasme reageren. Voordat ik het weet hoor ik mijzelf “ja” roepen en er is niemand die mij direct terugfluit. Nee hoor, ik blijf gewoon lekker mijn enthousiaste, onoverzichtelijke ik zijn en heb vlinders in mijn buik van de geweldige plannen die op mijn pad komen.
Maar een paar uur later (met geluk soms binnen een uur) komt mijn wijze ik naar boven. Dan hoor ik zo’n stemmetje in mijn hoofd:
“Heb je gezien dat je dan al een afspraak hebt staan”?
Of: “Denk je wel aan de dubbele contributie voor de tennisclub die eraan zit te komen?”
Of (en deze komt heel vaak voorbij): “Je hebt geen rekening gehouden met je reistijd.”
Ja echt; ik kan “ja” zeggen tegen een afspraak terwijl de afspraak die ik daarvoor heb, dan net eindigt en ik dus van A naar B moet maar dat even vergeet. Heel vermoeiend soms.
Ik breng mijzelf dan ook dikwijls in een lastige positie omdat ik ook ja zeg tegen dingen die ik eigenlijk niet heel graag wil. En ja dan moet ik dat weer terugdraaien.
Een vriend van mij gaf me de tip om even tot 10 te tellen en dan te zeggen: “Wat een leuk idee! Ik ga even bekijken of het allemaal lukt om het te gaan doen maar ik ben zeker enthousiast.”
Het is een lange zin maar je begrijpt wel dat ik door dit soort antwoorden mezelf niet knel zet. Vergt serieus oefening! Een uitdaging dus en daar loop ik niet voor weg.
Terugkomen op je antwoord is oke
Zo ben ik wel iemand die na een weloverwogen keuze er ook echt helemaal voor ga. Het maken van zo’n keuze heb ik inmiddels redelijk onder de knie en als de keuze niet helemaal past, voel ik me ook veel sterker om terug te komen op mijn eerdere antwoord.
Het werkt voor mij heel goed om met aandacht mijn (hogere) doel op te schrijven en dan te bedenken of de activiteit bijdraagt aan mijn doel.
Zo heb ik op werkgebied voor mijzelf heel duidelijk aan welke voorwaarden mijn werk dient te voldoen. Momenteel is dat nog niet helemaal het geval maar het is iets waar ik naar toe wil.
Kosten-batenanalyse
Ik twijfelde of ik een cursus zou gaan volgen waar ik wel enthousiast over ben. Het bekende stemmetje begon mij kritische vragen te stellen en ik besloot in kaart te gaan brengen of de cursus wel bijdraagt aan mijn hogere doel.
Dat ging ongeveer zo:
De training en de opbrengst (doel is trainer worden) heb ik naast mijn voorwaarden gelegd. Een voorwaarde is bijvoorbeeld dat ik voor 80% zelf mijn werktijd kan inplannen. Nu kan ik als trainer de cursus gaan aanbieden in 6x een uur en die kan ik dus zelf inplannen. 6 uur in een week of elke week 1 uur of…. Kortom de opbrengst van het volgen van de cursus voldoet aan de voorwaarde.
Nadat ik de cursus naast al mijn voorwaarden had gelegd, had ik het antwoord waarom ik de cursus moest gaan doen. Dit voelt zo goed dat ik er ook met gemak iets anders voor kan afzeggen en dit ook moeiteloos kan onderbouwen en de ander hier helemaal geen probleem van maakt.
Tja nu nog wat vaker tot 10 tellen en dat zinnetje reproduceren. Wordt het een stuk makkelijker om bewuste keuzes te maken.
Herken jij dit enthousiaste ook? Of dat je “ja” zegt terwijl je eigenlijk “nee” bedoelt? Laat het ons weten in de reacties of op onze social media kanalen.
Groetjes Charlotte
